رفتار با آلزایمری ها

رفتار با فرد مبتلا به آلزایمر نیازمند درک عمیق از پیچیدگی‌های این بیماری و رویکردهای مراقبتی مؤثر است. درک این موضوع که بیماران آلزایمری به مرور زمان توانایی تشخیص دوستان و اعضای خانواده خود را از دست می‌دهند، داستان‌های غیر واقعی از گذشته را باور دارند، از اجتماع دوری می‌کنند و حتی نزدیک‌ترین رویدادهای اخیر را فراموش می‌کنند، حیاتی است. این تغییرات رفتاری و شناختی، نه تنها بر زندگی بیمار بلکه بر کل خانواده تأثیر می‌گذارد. مراقبت از چنین بیماری شامل تطبیق با تغییرات مداوم، تأمین محیطی امن و دلسوزانه، و فراهم کردن فعالیت‌هایی است که به حفظ باقی‌مانده توانایی‌های بیمار کمک می‌کند. همچنین، برقراری ارتباط مؤثر با بیمار، استفاده از منابع مشاوره‌ای و حمایتی و کسب آموزش مداوم برای بهبود رویکردهای مراقبتی بسیار حائز اهمیت است.

چه رفتاری به سالمندان آلزایمری کمک میکند؟ |بهترین رفتار از نظر کارشناسان چیه؟

آشنایی با آلزایمر: 

بیماری آلزایمر به عنوان یکی از شناخته شده‌ترین انواع زوال عقل، مسیری طولانی و پیچیده در پیش دارد که هنوز هم راه حلی قطعی برای درمان یا پیشگیری از آن وجود ندارد. شروع بیماری با از دست دادن تدریجی حافظه و توانایی‌های شناختی آغاز می‌شود و به مرور با پیشرفت بیماری، فرد درگیر به مشکلات و اختلالات گسترده‌تری می‌شود که حدوداً ده سال طول می‌کشد تا به مراحل پایانی برسد. در این مدت، تغییرات شخصیتی مانند تغییر خلق و خو، افزایش تحریک‌پذیری و گاهی اوقات بروز رفتارهای نامناسب از جمله موارد شایع هستند.

علاوه بر این، نقص حافظه کوتاه مدت به گونه‌ای است که فرد ممکن است اتفاقات اخیر یا مکالمات کوتاه را به سرعت فراموش کند. این وضعیت می‌تواند بر توانایی فرد در یادآوری اطلاعات، انجام وظایف روزمره و حتی شناسایی افراد نزدیک تأثیر بگذارد. در زمینه قضاوت و تصمیم‌گیری، فرد مبتلا ممکن است در تشخیص صحیح موقعیت‌ها و انتخاب بهترین راه حل برای مشکلات روزمره ناتوان شود. این مسئله می‌تواند به خطراتی مانند فراموش کردن خاموش کردن اجاق گاز یا بی‌توجهی به مصرف داروها منجر شود.

همچنین، مشکلات زبان و ادراک شامل دشواری در یافتن کلمات مناسب برای بیان افکار، دنبال کردن یا شرکت در مکالمات و درک مطالب خوانده یا شنیده می‌شود. در نهایت، اختلال در انجام کارهای شخصی به معنای آن است که فرد ممکن است در فعالیت‌های روزانه مانند پوشیدن لباس‌ها، استحمام یا خوردن غذا به کمک نیاز پیدا کند. این اختلالات به تدریج تشدید شده و کیفیت زندگی فرد را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهند.

افزایش آگاهی:

افراد مبتلا به آلزایمر در مسیر پیشروی بیماری، به تدریج توانایی‌های ذهنی و درکی خود را از دست می‌دهند که این امر آن‌ها را برای انجام امور روزمره آسیب‌پذیر می‌سازد. برای مثال، فراموشی خاموش کردن گاز پس از پخت‌وپز یا بستن درب منزل از جمله خطراتی است که ممکن است جان آن‌ها را به خطر بیندازد. این افراد اغلب قادر به استفاده موثر از تلفن در شرایط اضطراری نیستند و در صورت تنها ماندن، احساس ترس و اضطراب شدیدی را تجربه می‌کنند. عدم درک صحیح از مخاطرات احتمالی نظیر آتش‌سوزی یا برق‌گرفتگی و دیگر موارد، آن‌ها را در معرض خطرات جدی قرار می‌دهد. در نتیجه، توجه و مراقبت مستمر از این بیماران برای حفظ امنیت و سلامت آن‌ها امری ضروری است.

ضرورت استراحت و آرامش:

بیماران مبتلا به آلزایمر نیازمند محیطی آرام و تنظیم شده برای استراحت هستند، به ویژه پس از دوره‌هایی از فعالیت‌های محرک ذهنی یا جسمی. استراحت کافی برای آن‌ها به معنای بازیابی انرژی و کاهش استرس و فشار روانی است که می‌تواند تاثیرات مثبتی بر پیشرفت بیماری داشته باشد. بنابراین، برنامه‌ریزی برای دوره‌های استراحت منظم و آرامش‌بخش، از جمله در خواب شبانه کافی و استراحت‌های روزانه، اهمیت بالایی در مراقبت از این بیماران دارد. بهبود کیفیت زندگی آن‌ها از طریق فراهم کردن شرایط مناسب برای استراحت، یکی از اصلی‌ترین اهداف در برنامه‌ریزی مراقبتی برای این افراد است.

تغذیه مناسب و موثر برای بیماران آلزایمر:

تغذیه مناسب و متعادل یکی از مهم‌ترین جنبه‌های مراقبت از بیماران مبتلا به آلزایمر است. توجه به رژیم غذایی سالم و مقوی که شامل مصرف میوه‌ها، سبزیجات، غلات کامل، ماهی و پرهیز از مصرف بی‌رویه لبنیات و گوشت‌های قرمز است، می‌تواند تاثیرات مثبتی بر سلامت کلی و کند کردن روند پیشرفت بیماری داشته باشد. علاوه بر این، مصرف منظم ویتامین‌ها، زردچوبه و آنتی‌اکسیدان‌ها به عنوان بخشی از رژیم غذایی می‌تواند به بهبود عملکرد ذهنی و کاهش التهاب مرتبط با بیماری کمک کند. تغذیه سالم نه تنها برای حفظ سلامت جسمی بیماران ضروری است، بلکه به بهبود کیفیت زندگی و توانایی آن‌ها در مقابله با چالش‌های بیماری نیز کمک شایانی می‌کند.

نتیجه‌گیری: 

بیماران مبتلا به آلزایمر در طول مسیر بیماری خود با چالش‌های گوناگونی روبه‌رو هستند که نیازمند توجه و مراقبت مستمر از سوی خانواده‌ها و مراقبین است. افزایش آگاهی از نیازهای خاص این بیماران، فراهم آوردن محیطی امن و آرام برای استراحت، توجه به تغذیه مناسب و مقوی و همچنین ایجاد شرایطی برای حفظ استقلالیت و کرامت آن‌ها، از جمله اقداماتی است که می‌تواند تاثیرات مثبتی بر سلامت و رفاه آن‌ها داشته باشد. در نهایت، تعهد به مراقبت و پشتیبانی مداوم از این افراد، نه تنها به بهبود کیفیت زندگی آن‌ها کمک می‌کند بلکه ارزش و اهمیت زندگی انسانی را در جامعه ما تقویت می‌نماید.